...Δεν θυμόμουνα ότι είχα ήδη προλογήσει!
Ποιος προλαβαίνει να κοιτάξει πίσω;
Τρέχω, τρέχεις, τρέχουμε...
Ήταν 15Αύγουστος όταν επισκέφθηκα τον Γιάννη και του ζήτησα να μού γράψει ένα ποίημα, με θέμα:
"Στο ύψος του γονάτου".
Δεν ήταν καλά, τσαλακωμένος ήταν και μού είπε πως το νόημα εκεί ήταν, η ώρα του φαγητού.
Ήθελα τις λέξεις του, ήθελα μια αρχή σ' αυτό το blog από εκείνον, αλλά, τελικά... δεν το έγραψε ποτέ αυτό το ποίημα.
Σε άλλη συνάντηση που του πήγα ένα μικρό ημερολογιάκι και στυλό, είπε πως θα άρχιζε να γράφει ημερολόγιο.
Καλύτερα ήταν τότε, τότε με το κραγιόν...
Λίγες λέξεις ακαταλαβίστικες έμαθα, έγραψε.
Δεν μπορούσε.
Το μυαλό δούλευε, μα το κορμί είχε μουλαρώσει.
***
Εκείνο το βράδυ που η ανάρτηση έμεινε στα πρόχειρα, σταμάτησε εκεί, οπότε, δεν συμπληρώνω τίποτα άλλο.
Θα φέρω μόνο τις φωτογραφίες.
Παραλία Βόλου και το βιβλίο του Γιάννη Τσίγκρα, "Οι τερματοφύλακες των πάρκων".
Ποιος προλαβαίνει να κοιτάξει πίσω;
Τρέχω, τρέχεις, τρέχουμε...
Ήταν 15Αύγουστος όταν επισκέφθηκα τον Γιάννη και του ζήτησα να μού γράψει ένα ποίημα, με θέμα:
"Στο ύψος του γονάτου".
Δεν ήταν καλά, τσαλακωμένος ήταν και μού είπε πως το νόημα εκεί ήταν, η ώρα του φαγητού.
Ήθελα τις λέξεις του, ήθελα μια αρχή σ' αυτό το blog από εκείνον, αλλά, τελικά... δεν το έγραψε ποτέ αυτό το ποίημα.
Σε άλλη συνάντηση που του πήγα ένα μικρό ημερολογιάκι και στυλό, είπε πως θα άρχιζε να γράφει ημερολόγιο.
Καλύτερα ήταν τότε, τότε με το κραγιόν...
Λίγες λέξεις ακαταλαβίστικες έμαθα, έγραψε.
Δεν μπορούσε.
Το μυαλό δούλευε, μα το κορμί είχε μουλαρώσει.
***
Εκείνο το βράδυ που η ανάρτηση έμεινε στα πρόχειρα, σταμάτησε εκεί, οπότε, δεν συμπληρώνω τίποτα άλλο.
Θα φέρω μόνο τις φωτογραφίες.
Παραλία Βόλου και το βιβλίο του Γιάννη Τσίγκρα, "Οι τερματοφύλακες των πάρκων".
