........................
Η οφειλόμενη εξήγηση
Είχα πάει Τήνο. Ήταν ένα ταξίδι αστραπή που προέκυψε, γιατί ήταν γραφτό, όπως φαίνεται!
Θα είμαι σύντομη, αν και αλλιώς το είχα φανταστεί αυτό το μπλογκ.
Δεν πειράζει!
Προσαρμοζόμαστε.
Όσοι με ξέρουν προσωπικά ή έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο τις σελίδες μου, θα έχουν δει πως έχω τρέλα με τις φωτογραφίες, ως προς την συγκράτηση στιγμών όμως, κι όχι ως προς την επιβράβευση της καλής φωτογραφίας.
Και φεύγαμε που λες και μόλις περάσαμε την Άνδρο, διαπίστωσα πως απ' τα πολλά κλικ και κλικ, είχαν αδειάσει οι μπαταρίες μου, ακόμα και οι εφεδρικές.
Καταστεναχωρημένη, πήρα την βαλιτσούλα μου, τον σάκο μου, την μεγάλη και βαριά τσάντα μου, και τον Παίκτη (βιβλίο) παραμάσχαλα και ανέβηκα στον πάνω όροφο του καραβιού, να βρω λύση.
Κάνω πρώτη στάση στο μπαράκι, εκεί που νωρίτερα είχα αφήσει αρκετά ευράκια, ήταν ευγενέστατα παιδιά, ήλπιζα πως θα με θυμόντουσαν και λιγάκι, και αφήνοντας τα μπογαλάκια μου, τους λέω:
-Ρε παιδιά, μήπως σας περισσεύει κάποια μπρίζα, να φορτήσω λίγο τις μπαταρίες μου; Ξέμεινα κιόλας, και θα χάσω τόσες ομορφιές από δω και πέρα!Για βοηθάτε με, λίγο!
Τους κοίταζα με ελπίδα, μεγάλη! Ήταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι! Και να, έβλεπα ήδη ένα πολύμπριζο, είχε άδεια θέση!
Χαμογελούσαν, χαμογελούσα κι εγώ. Είναι μεταδοτικό το άτιμο το χαμόγελο!
- Μπα, είναι όλες φουλ! είπε ο νεαρός.
Πώς παγώνουν τα χαμόγελα; Ξέρεις;
-Μα... (και μαμάκια), πήγα να πω, εγώ βλέπω άδεια, νά τη, εκεί, αλλά δεν είπα. (εισαγωγικά δεν βάζω, βιάζομαι.).
...Κατέβασα το κεφάλι, φορτώθηκα τα μπουγαλάκια μου, δεν θυμάμαι αν δάκρυσα απ' την απογοήτευση, δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ μου, όταν το σήκωσα και ο νεαρός με κοίταζε με κάποια ειρωνία.
Να που κάποια χαμόγελα μεταφράζονται κι αλλιώς! Όλα έχουν να κάνουν με την στιγμή.
-Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις, που μπορώ να βρω μια μπρίζα; τον ρώτησα.
-Στο ύψος του γονάτου, είπε εκείνος και εξαφανίστηκε μέσα στην κουζίνα και δεν τον έβλεπα πια.
Η κοπέλα με κοίταζε, αν και είχαν δουλειά.
-Δεν κατάλαβα, τί είπε; την ρώτησα.
-Στο ύψος του γονάτου, είπε εκείνη και τότε συγκράτησα καλά την φράση. Μάλλον τότε ξεχώρισαν καλύτερα οι λέξεις. Οι έννοιες καθόλου, πολύ αργότερα.
-Α! κατάλαβα! της είπα, κι ας είχα καταλάβει λάθος. Νόμιζα πως εννοούσαν πως θα βρω μπρίζα, κάτω, στα υπόγεια του καραβιού, εκεί που έχουν καμπίνες και κοιμούνται οι εργαζόμενοι.
Τα πολυλογώ, αναγκαστικά. Θα μπορούσα να τα εξηγήσω όλα με μία μεγάλη φράση, όχι όμως, δεν θα το κάνω.
Τώρα που κάθισε η στιγμή, θα το αναπτύξω, όσο γίνεται.
Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, απογοητευμένη, πάντα, ήδη είχα χάσει αμέτρητα κλικ! γύρισα όλο το καράβι να βρω γνωστό, τίποτα!
Πού είχαν εξαφανιστεί, δεν ξέρω!
Κατέβηκα και παρά κάτω, με τα βάρη μου, ναι, άσε την αυπνία, την κούραση, το τρέξιμο, το κολάρο, κ.λ.π.! έφτασα και στις πολυτελείς καμπίνες!
Εκεί πέτυχα έναν με στολή.
-Σας παρακαλώ! Ψάχνω να βρω μία μπρίζα για τις μπαταρίες μου και δεν βρίσκω. Στο μπαρ μου είπαν ότι θα βρω στο ύψος του γονάτου. Δεν κατάλαβα τι εννοούσαν. Εδώ έπρεπε να κατέβω;
-Όχι, κυρία μου! "Στο ύψος του γονάτου" θα πει, ότι σε όλο το πλοίο, σ' αυτό το ύψος, θα βρείτε όσες μπρίζες θέλετε!
-Τι;;;;;;;;;;;;
Πόσα γόνατα να είχα διανύσει, πόσες μπρίζες να γελάγαν με το πάθημά μου, άραγε;
Γέλασε ο νεαρός, γέλασα κι εγώ και πήρα πάλι τον ανήφορο με τα μπαγκάζια μου.
Τί να πω από δω και πέρα;
Ότι από κει και πέρα συνάντησα, όχι πολλές μπρίζες, μεν, αλλά αφάνταστη αναισθησία;
Σε όσες στάσεις έκανα, βλέποντας μπρίζα ή θα ήταν κατειλειμένη ή θα είχαν μπαγκάζια και δεν γινόταν να μετακινηθούν ή όπως έγινε με την τελευταία περίπτωση που εκεί φόρτισα για λίγο, ναι, μεν, μας ενοχλείς που διακόπτεις την κουβέντα μας και μας μετακινείς που έχουμε απλωμένες τις ποδάρες, βάλ' το, μα, ουδεμία ευθύνη φέρνουμε αν χαθεί!
-Μα... είστε δίπλα, κάθεστε, κι εγώ, εδώ θα μείνω, απέξω απ' την πόρτα να κάνω τσιγάρο και θα προσέχω απ' το τζάμι, δεν ξέρουμε, κάνε ότι θες!
Δεν έκανα πολλά τσιγάρα, κι αυτό γιατί δεν μπορούσα να κοιτάζω αναγκαστικά και την αναίσθητη παρέα, παρακολουθώντας τις μπαταρίες μου.
Από κει και πέρα λιγόστεψαν τα κλικ μου.
Γύρισα στα σκαλιά μου, είχα συναντήσει τόσα ευτράπελα ψάχνοντας μπρίζα, αλλά η φράση αυτή του μπάρμαν, που είναι απ' το λεξιλόγιο των καραβοκύρηδων, είχε κολλήσει για ώρες, μέρες, ακόμα και μήνες στον εγκέφαλό μου.
Στο ύψος του γονάτου, λοιπόν, υπάρχουν μπρίζες ελεύθερες για το κοινό, σε όλα τα καράβια!
Εκεί που πήγα όμως, στην Παναγία της Τήνου, είδα πολλούς πιστούς να πηγαίνουν στην εκκλησία, μπουσουλώντας, στο ύψος του γονάτου μου, γιατί εγώ πήγαινα τρέχοντας (δεν είχα τάμα) και ήταν πολύ συγκινητικό, λίγες φορές τόλμησα να τους συμπεριλάβω μέσα στις φωτογραφίες μου.
Στό ύψος του γονάτου γίνονται οι πιο βαθιές οι προσευχές, στο ύψος του γονάτου γίνονται πολλά και δεν γελάω με τον εαυτό μου που απ' την αρχή δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει ο μπάρμαν!
Ώρα 3 και 30;
Διορθώσεις;
Δεν έχει. Στον αέρα. Άλλη στιγμή, αρκεί που βγήκε, όπως βγήκε.
